ไปแล้วนะ

สิงหาคม 2563

เนื่องจากสถานการณ์โควิด-19 นิสิตใหม่จึงไม่สามารถเข้ามาที่มหาวิทยาลัยเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมตามกำหนดการเดิมได้ แล้วเราแก้ปัญหาอย่างไรกันละ

ถ้าเข้ามาไม่ได้ ก็ออนไลน์มันซะเลย!

ไหน ๆ เราก็มีอุปกรณ์กันแล้ว มีทั้งฉาก กล้อง หน้าจอสำหรับถ่ายทอดสด อุปกรณ์อื่น ๆ ที่เอื้ออำนวยต่อการออกอากาศเพื่อพบปะพูดคุยกับนิสิตใหม่ทุกคน เด็กฝึกงานที่พร้อมทำหน้าที่ก็พร้อม พอจัดการติดตั้งอุปกรณ์อะไรต่าง ๆ เสร็จแล้ว เราก็เรียนรู้วิธีการใช้ร่วมกัน เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเครื่องสับเปลี่ยนช่อง จากจอเล็กเป็นจอใหญ่ จากจอซ้ายไปจอขวา เหมือนที่เห็นตามโทรทัศน์ ตื่นเต้นมากจริง ๆ พอใช้เป็นแล้วก็กดไม่หยุด ไปเป็นนางแบบถ่ายรูปอีกตามเคย เห็นกล้องไม่ได้เลยต้องพุ่งไปเป็นนางแบบตลอด

แต่ตอนวันจริงหัวหมุนมาก ๆ ต้องดูทั้งหน้าจอ ทั้งการถ่ายทอดสดในแอปพลเคชันต่าง ๆ เพื่อดูความเสถียรของสัญญาณ และต้องคุยกับเพื่อนให้เบาที่สุดแม้ว่าเราจะอยากตะโกนออกไปดัง ๆ ว่า “เสียงไม่ออกค่า!” ก็ตาม แต่ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่สนุกหัวหมุน เป็นประสบการณ์ที่ดีมาก ๆ เลย ถ้าไม่ได้มาทำตรงนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้ออกไปทำตรงไหนอีก

หลังจากวันถ่ายทอดสดออกอากาศ ก็เป็นการจัดการงานที่เหลือลงเว็บไซต์ก่อนปิดการฝึกงานอย่างเป็นทางการช่วงกลางเดือนสิงหาคม งานช่วงท้าย ๆ ไม่มีอะไรมาก เพราะพวกเราจัดการไปหมดแล้ว(ไม่ยอมให้งานค้างคากันหรอกนะ) เรามองเพื่อนกลุ่มแรกฝึกงานจบก่อนหนึ่งอาทิตย์ พอเพื่อนหายไปสองคนก็เกิดเหงาขึ้นมา นั่งทำงานเหงา ๆ งานที่เหลือน้อยลง ๆ ทุกทีพร้อมกับห้องที่เงียบเหงา ใกล้จบแล้วสินะ ถึงเวลาต้องโบกมือลาแล้วละ

ยังก่อนสิ ยังลาไม่ได้

ยังไม่ได้ไปกินหมูกระทะกับทุกคนเลย!

ใช่แล้ว วันสุดท้าย แบบท้ายที่สุดจริง ๆ พวกเราไปกินหมูกระทะกัน เจ้ามือไม่ใช่ใครคุณครูผู้ดูแลเรามาตลอดสามเดือนนั่นเอง นี่อาจจะเป็นการรวมกลุ่มกันของเด็กฝึกงานครั้งสุดท้าย แต่ความทรงจำช่วงฝึกงานที่เรามีด้วยกันมาตลอดสามเดือน ไม่มีคำว่าจางหายไปแน่นอน